Osobowość to nasza indywidualność: to przyswojone normy i system wartości, którymi się kierujemy, to nasze potrzeby psychiczne i ich hierarchia, to poczucie własnej wartości i ocena własnych możliwości. Wszystko to wpływa na wybór działania i aktywności życiowej. Te mechanizmy kształtują się długo, ale najważniejszym okresem jest dzieciństwo. Wtedy powstają fundamenty kształtującej się osobowości.
- Dzieci, którym pozwala się na samodzielność – stają się aktywne i samodzielne w życiu, zdobywają tyle doświadczeń, że wierzą we własne możliwości i umieją pokonywać trudności.
- Dzieci kochane, zachęcane i chwalone (nie za byle co, ale za autentyczny wysiłek) mają poczucie własnej wartości, są pogodne, nie boją się ludzi, szanują ich, umieją z nimi współpracować i są otwarte na świat.
- Dzieci, którym pozwala się na kreatywność – wyrastają na myślących, krytycznych, twórczych ludzi, którzy dadzą sobie radę w życiu.
- Dzieci, które nauczą się norm moralnych, społecznych, obyczajowych będą w przyszłości mieć w życiu drogowskazy, niezbędne do dobrego, godnego życia.
Pomocne w kształtowaniu osobowości są wszelkie zabawy w role (w mamę, w lekarza itp.) zabawy w teatr (także paluszkowy), wymyślanie opowiadań i przeżywanie ich.
Ważne: dzieci uczą się „bycia człowiekiem” od nas. Kochajmy je, szanujmy, wspierajmy we wszechstronnym rozwoju, ale stawiajmy także wymagania, by przygotować je do dorosłego, samodzielnego życia.
Dodaj komentarz