Rozkapryszony maluch nawet nie tknął ulubionych płatków z mlekiem. Popłakuje. Nie daje sobie włożyć bucików. Nie chce iść do przedszkola. A tu czas goni. Zaczynamy się niecierpliwić. Zastanawiamy się, czy nasz maluch ma po prostu zły dzień, czy to może początek choroby. Chyba wszyscy rodzice i opiekunowie małych dzieci doświadczyli takiej sytuacji. Jak się wtedy zachować?
Przede wszystkim nie wpadajmy w panikę. Lepiej od razu załóżmy, że wyjdziemy z domu pół godziny później niż zwykle. Nie popędzajmy dziecka. Przytulmy naszego maluszka. Wypytajmy spokojnie, czy coś mu dolega, czy nic go nie boli. Zmierzmy dziecku temperaturę. Niepokojące symptomy, na które powinniśmy zwrócić uwagę, to – podwyższona temperatura ciała, wysypka, biegunka, wymioty, problemy z oddychaniem, nagłe zmiany w zachowaniu, czyli pojawienie się reakcji nietypowych dla malucha, takich jak ospałość, płaczliwość, poirytowanie. Gdy nabierzemy pewności, że z naszym dzieckiem dzieje się coś złego, zamówmy wizytę u lekarza.
Nie posyłamy do przedszkola dziecka z wyraźnymi oznakami choroby. Powrót do przedszkola może nastąpić dopiero wtedy, gdy lekarz uzna, że dziecko jest zdrowe, i ewentualnie – gdy wymaga tego regulamin przedszkola – wyda odpowiednie zaświadczenie.
Poza oczywistym względem na bezpieczeństwo innych dzieci, jest jeszcze jeden powód, dla którego warto osobiście zająć się chorym dzieckiem. Dzieci chore i rekonwalescenci wymagają szczególnej opieki, a tę mogą zagwarantować przede wszystkim troskliwi i pełni cierpliwej miłości rodzice. Wychowawcy, mając pod opieką dużą liczbę przedszkolaków, nie są w stanie właściwie zatroszczyć się o chore dziecko.
Nie bez znaczenia jest też kojąca bliskość mamy lub taty. Cierpiące dziecko, jakże często rozdrażnione, grymaszące i niespokojne, jest szczególnie spragnione naszej czułości.
W zależności od rodzaju choroby dzieci muszą pozostawać w łóżku albo mogą swobodnie poruszać się po mieszkaniu, a czasami wychodzić na krótkie spacery. Warto spróbować uporządkować czas dziecka, zwłaszcza że w trakcie choroby płynie on leniwie. Rytm dnia podczas choroby wyznaczają pewne stałe punkty, takie jak przyjmowanie lekarstw, stosowanie zabiegów – zastrzyki, inhalacje; mierzenie temperatury. Dobrze jest wpleść między nie zabawę. Jest ona bowiem – jak już wiemy – podstawową formą aktywności dziecka, zaś psychologia i medycyna przypisują jej istotną rolę nie tylko w stymulowaniu psychicznego i fizycznego rozwoju, ale także w procesie zdrowienia.
Możemy zatem powiedzieć, że zabawa działa terapeutycznie. Rozładowuje napięcie spowodowane pobudzeniem (częstym w chorobach, w których pojawia się wysypka), zmniejsza przewrażliwienie i płaczliwość. Pomaga znosić ból. Dodaje też radości i energii dzieciom apatycznym (z podwyższoną temperaturą), a przy tym cierpiącym z powodu rozmaitych dolegliwości (uporczywy kaszel, katar, świąd). Dlatego warto zachęcać (nie zmuszać!) chore dziecko do zabawy, a najlepiej – bawić się wspólnie z maluchem. Nie lekceważmy zabawy. Jest równie ważna jak zapewnienie dziecku należytej opieki medycznej. Radość płynąca z zabawy polepszy samopoczucie chorujących dzieci i… ich opiekunów. Pozwoli łatwiej znieść trudny czas choroby.
Opiekując się chorym maluchem, nie trzymajmy go „na siłę” w łóżku. Oczywiście, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie jest wyraźne zalecenie lekarza (np. po zabiegach operacyjnych). Gdy dziecko czuje się względnie dobrze, lepiej ubrać dziecko wygodnie, dość ciepło, i pozwolić mu na swobodne poruszanie się po mieszkaniu. Gdy będzie zmęczone, obolałe, senne, na pewno da nam znać i bez oporu wróci do łóżka.
W zależności od tego, czy dziecko musi leżeć, jak szybko się męczy, ile ma lat, możemy mu zaproponować rozmaite formy zabawowej aktywności w oczekiwaniu na powrót do zdrowia.
Dodaj komentarz