Cały drugi i trzeci rok życia to okres ogromnych zmian zachodzących w ciele, uczuciowości i umiejętnościach dziecka. Przestaje ono być niemowlęciem, całkowicie zależnym od otoczenia. Nabrało już umiejętności, które pozwalają mu na bardziej samodzielne sterowanie swoim życiem (poruszanie się, sięganie, porozumiewanie). I będzie teraz intensywnie korzystać z nich i doskonalić je. Dla rodziców i innych dorosłych to okres bardzo wytężonej pracy, nie tylko z dzieckiem, ale również z własnymi emocjami i przeżywanymi w kontakcie z synem czy córką trudnościami.
Ruchliwy, zaglądający wszędzie i chcący wszystkiego dotknąć maluch wymaga nieustannej uwagi, pomocy i zabezpieczenia przed różnymi niebezpieczeństwami. Jego pęd do wiedzy i samodzielności często wywołuje u opiekunów zmęczenie, strach o jego zdrowie, a niejednokrotnie również złość (gdy np. utrudnia wiele, dotychczas prostych i bezproblemowych czynności, jak jedzenie czy ubieranie).
Jeśli przeszliśmy z sukcesem przez pierwszy rok (dziecko rozwija się prawidłowo, jest pogodne i zainteresowane światem), musimy teraz podjąć nowe wyzwanie – pozwolić naszemu maluchowi dorastać i stawać się samodzielną, pewną swojej wartości osobą. Jego wysiłki w zdobywaniu nowych umiejętności i dążenie do autonomii są niezwykle ważne dla jego całego późniejszego życia. Przekonania, jakie teraz powstaną w nim na temat swoich możliwości oraz akceptacji i życzliwej pomocy ze strony otoczenia, będą decydowały o jego poczuciu własnej wartości.
Tak było w pierwszym roku życia:
A tak jest w drugim i trzecim roku życia dziecka:
Dodaj komentarz