Rozwój psychologiczny w czwartym kwartale życia dziecka

Rozwój psychologiczny w czwartym kwartale

Powiązania słowno-rzeczowe są jeszcze dość ubogie, jednakże dziecko zna już kilka, a nawet kilkanaście pojęć i szuka wskazanej rzeczy lub osoby przez odwrócenie się w tę stronę lub wyciągnięcie rączki. I tak pokazuje, gdzie jest tata, mama, lampa albo okno. Interesuje się też zabawką lub pieluszką, którą chowamy przed nim pod kocykiem i usiłuje ją odnaleźć. Świadczy to o dalszym postępie skojarzeń i myślenia abstrakcyjnego. Dziecko rozwija też komunikowanie się gestami: wykonuje ruchy pożegnania „pa-pa”, wita kiwaniem główką, robi „kosi-kosi”. W znacznym stopniu opanowało już swoją mimikę i potrafi pokazać, że jest bardzo groźne albo bardzo złe.
Potrafi pić z przytrzymywanego kubeczka, jak również zabiera się do jedzenia, gdy postawimy przed nim talerz.

Jedenasty miesiąc życia jest okresem coraz większego skupienia i początków samodzielnej zabawy. Dziecko ma już świetnie wykształcony chwyt dłoni, potrafi ująć w palce i utrzymać najdrobniejszy nawet przedmiot, wkłada do pojemnika i wyjmuje z niego różne zabawki, nakłada kółeczka na pręcik. Rozpoznaje kształty klocków, które wkłada do odpowiedniego otworu, różnicuje wielkości, potrafi ułożyć z klocków wieżę, zapamiętuje na krótko kształt i kolor schowanego klocka. Spośród kilku innych, potrafi wybrać ten, który został przed chwilą ukryty.
Dziecko w tym wieku bardzo wyraźnie demonstruje swoje związki uczuciowe z matką i okazuje wielką radość, gdy powróci ona po krótkiej nawet nieobecności. Jednocześnie reaguje często silną niechęcią i lękiem wobec osób obcych.
Jego słownictwo składa się zwykle z kilku pojedynczych słów, takich jak „ta-ta”, „ma-ma”, „ba-ba”, „ko-ko” – charakterystyczne jest powtarzanie sylab. W coraz większym stopniu porozumiewa się gestami, które chętnie naśladuje. Dziecko coraz lepiej rozumie związki słów z określanymi przez nie rzeczami (rozumienie słowno-rzeczowe) i potrafi wskazać bardzo dużo wymienionych przedmiotów.

Uwagi końcowe

Zarówno rozwój fizyczny, który dokonuje się w czasie pierwszego roku życia, jak i towarzyszący mu rozwój psychoruchowy jest niezwykle bogaty. Wasze dziecko wyraźnie odróżnia domowników od osób obcych, dobrze rozumie proste polecenia i zakazy – kojarzy słowa i ich znaczenie, odczuwa nastroje i humory. Samo także potrafi okazać radość, niepokój, lęk, niezadowolenie czy pragnienie takiej, a nie innej zabawy – a zatem demonstruje swoją osobowość. Okazuje Wam swoją miłość i bezwarunkową ufność, potrafi współczuć i zazdrościć, cieszyć się i smucić. Widzicie, jak głęboko wrosło w życie rodziny. Jeżeli uważnie obserwujecie rozwój Waszego dziecka, jeżeli patrzycie na nie przez pryzmat miłości, okazuje się, że jego szczerość i szlachetność uczuć zasługują na prawdziwy podziw.
Dziecko ma radosną chęć pokonywania trudności, gdy dziesiątki razy ćwiczy jakąś czynność. Potrafi szczerze i spontanicznie cieszyć się z sukcesu.
Patrząc na rozwój niemowlęcia, zdajemy sobie sprawę z cudu natury, jakim jest życie człowieka w przebogatej gamie jego możliwości.
Musicie też wiedzieć, że w dalszym kształtowaniu jego osobowości wiele zależy od Was. Pozwólcie, by cechy, które zapisane w genach przyniosło z sobą na świat, mogły osiągnąć pełnię rozwoju. Nie usiłujcie, powodowani fałszywymi ambicjami, przeciwstawiać się naturalnym uzdolnieniom dziecka i nie wtłaczajcie go w swoje wyobrażenia.
Odpowiedzialność za wszechstronny rozwój dziecka spoczywa na rodzicach od momentu decyzji o rodzicielstwie.
Pierwsza rocznica urodzin jest znakomitą okazją do potwierdzenia tego faktu w oparciu o poczynione dotychczas obserwacje i bogate doświadczenia. Należy uświadomić sobie, że nie tylko Wy uczycie Wasze dziecko, ale także ono uczy Was. Prawidłowym drogowskazem zaś są nie krzyki i zakazy, ale miłość i zrozumienie.